Vandaag begon ik de dag niet vroeg, het is weekend. Maar eenmaal achter de desktop blijkt dat er zoveel spullen op de tafel liggen die er niet op horen. Een plastic verpakking van een koekje, een kassabon, nog een pakbon en mijn kumihiko spullen. Al dat hoort niet hier.
Ik heb nu de gewoonte om zo snel mogelijk de ruimte leeg te maken. De bon gaat richting de kast want misschien maak ik kans op een reis. De pakbon gaat in een plastic mapje zodat het de volgende keer meegenomen kan worden door mijn zwager. Al mijn garen en kumihiko spullen gaan de trap op zodat als ik naar boven ga, het meteen mee kan nemen.
Omdat ik nu gewend ben aan een lege tafel erger ik sneller aan spullen die erop gelegd worden. Het is niet zo'n zeer dat het afleidt maar dat het hier niet hoort. Denk niet meteen dat ik een smetvrees heb, ik heb jarenlang in een volle omgeving gewoond en dat zorgde niet voor een rustige leefsfeer. En met minimalisme heb ik de leegte leren omarmen, iets waarvoor ik eerst bang was.
Echt, het zijn maar enkele spulletjes die op om mijn stoffige tafel ligt maar tegenwoordig neem ik sneller actie om het in de oorspronkelijke staat te brengen want als het eenmaal te veel wordt kijk ik er tegenop en laat ik het zo liggen. Ik heb mezelf beter leren kennen, ik weet wat mijn valkuilen zijn en dat is iets wat minimalisme mij heeft bijgebracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten